Herkes zaman zaman kendini yalnız hisseder. Öğle yemeğinde yanımıza oturacak hiç kimse olmadığında, yeni bir şehre taşındığımızda ya da kimsenin hafta sonu bizim için zamanı olmadığında. Ancak son birkaç on yılda, ara sıra duyulan bu duygu, milyonlarca insan için kronik bir hal aldı. Birleşik Krallık’ta 18-34 yaş grubunun %60’lık kısmı sık sık yalnız hissettiklerini söylüyor. Amerika’da ise halkın %46’lık kısmı sürekli olarak kendini yalnız hissediyor. Bizler insanların birbirine en çok bağlantılı olduğu zamanda yaşıyoruz fakat yine de eşi benzeri görülmemiş sayıda insan kendini yalnız hissediyor. “Yalnız olmak” ile “tek başına olmak” aynı şey değil. Kendi kendini mutlu edebilirsin ya da arkadaşlarınla olduğun her saniyeden nefret edebilirsin. Yalnızlık tamamen öznel, bireysel bir deneyimdir. Eğer yalnız hissediyorsan yalnızsındır. Genel kanıya göre yalnızlık; sadece insanlarla nasıl konuşacağını ya da başkalarının etrafında nasıl davranacağını bilmemektir. Fakat nüfusa dayalı çalışmalar gösteriyor ki sosyal etkileşimler söz konusu olduğunda yetişkinler için sosyal beceriler pratikte bir fark yaratmıyor. Yalnızlık herkesi etkileyebilir: para, ün, güç, güzellik, sosyal beceriler, mükemmel bir kişilik.. Yalnızlığa karşı sizi hiçbir şey koruyamaz çünkü bu biyolojinizin bir parçasıdır.